وجه غالب ِ هنر وادبیات ایرانی (نوشتاری- دیداری- شنیداری) ازگذشته تاکنون چیزی نبوده جزء ابزار ِ بیان، حفظ و تحکیم خرافات و جهل دینی(اسلامی) درقالب ِ اشکال و فرم های زیبا، بدیع، بی نظیر و منحصر بفرد، که فقط نزد ایرانیان است و بس. به مانند آینه کاری ها، معرق، مشبک، کاشیکاری، معماری مساجد و بنا های باصطلاح متبرکه، همچنین در عرصه ی نوشتار وموسیقی ایرانی نیز موضوع اصلی و غالب مباحث دینی، الهی و عرفانی که خود ریشه در خرافات دینی دارد بوده است. براین اساس که هنر و ادبیات ایران همواره به مثابه ی ابزاری درخدمت حفظ، تحکیم، دوام و پایداری جهل و جاهلیت دینی بوده است، نه در سمت فرهنگ، پویایی و بالندگی که در سمت ضد فرهنگ، ارتجاع و ایستایی نقش و قرار داشته است.
هژبر.