جان خسته

تنی دارم دراو یک جان خسته
پریشانست و از عالم گُسسته

 

 زچشمم ژاله بارد هر شبانگاه

دل ِ خونی که صد باری شکسته

ندیدم جز زهستی نامرادی

سر راهم همه درهای بسته

نمانده در برم یاری دگر بار

... چو یک سایه به تنهائی نشسته

بده ساقی تو جام آتشینم
که این دنیای فانی دون و پسته

بده ساقی مرا کین چرخ گردون
بسی عاشق کش و ناکس پرسته

برفت عمرت مسافر بر صبوری
چه خواهی گو دگر زین دار ودسته
هژبر